Publicyst Jurij Lukanov  pyše pro konflikt  na telekanali TVi.  Vin vidznačaje, ščo poperednij konflikt miž  investoramy TVi   – Kostiantynom Kahalovśkym ta Volodymyrom Husynśkym, ne perechodyv u burchlyvu hromadśku ploščynu: vse vyrišuvalosia na rivni sudiv, tomu na nioho malo chto zvernuv uvahu. «I oś dniamy trapyvsia vybuch. …Chto tam pravý, chto ne pravý – sam čort ne rozbere. Vlasnisť na media v Ukrajini neprozora, i prysutnisť sered vlasnykiv tajemnyčych ofšornych kompanij šče biĺše pohiršuje sytuaciju. …Netypovisť sytuaciji  poliahaje v tomu, ščo na ihrovomu poli nespodivano vynyk nový hraveć. Kolektyv žurnalistiv stvoryv oseredok media-profspilky i vysunuv svoji vlasni vymohy. Zazvyčaj holovni borci hromadianam vidvodiať dopomižnu roĺ. Funkcija narodu poliahaje v tomu, ščo vin povynen dopomohty tomu čy inšomu holovnomu fihurantu podij peremohty supernyka i jty vidpočyvaty», – pyše vin, vidznačajučy aktyvnu roĺ žurnalistiv u konflikti.

«Žurnalisty švydko zorijentuvalysia v sytuaciji i vysunuly svoji vymohy – počaty perehovory i zviĺnyty pryčetnych do brutaĺnoho zachoplennia kanalu. Taka tverda pozycija kolektyvu dozvoliaje spodivatysia, ščo holovný kapital TVi Ne bude rozhublený. Jdeťsia pro doviru hliadača, jaka zavojovuvalasia protiahom dekiĺkoch rokiv. Jakby ne pozycija žurnalistiv, to pislia takoho skandalu, pislia pojavy novych vlasnykiv i novych vijań, navriad čy TVi vdalosia b zberehty kolyšnie stavlennia do nioho hliadača. A značyť – vid nioho zalyšylasia b tiĺky vyviska», – pidsumovuje Lukanov.

Bloher Anton Dmytrijev pyše pro vražennia vid učasti v akciji na pidtrymku rodyny Pavlyčenkiv, jaka projšla u Kýevi v subotu.

«Pekuče sonce, po-litniomu spekotna pohoda ne zavadyly tysiačam liudej prýty u park Ševčenka i potim pid prokuraturu Kýeva, ščob vyslovyty nezhodu z nespravedlyvym pravosuddiam i nepodobstvom pravoochoronciv.  My z druziamy tež prýšly i v park, i potim do prokuratury. Te, ščo my ne je “uĺtras” abo druziamy Serhija i Dmytra, ne zavadylo nam vydilyty u vychidný deń kiĺka hodyn času, ščob pokazaty svoju hromadianśku pozyciju.  Dijsno bulo duže žarko, u bahatioch obhorila škira, ale počuttia solidarnosti, jakojiś spiĺnosti bulo duže velyke, vono perevažalo nad inšymy»,  – pyše vin

«Jedynoju neprýemnoju notkoju bula polityka, choča (potribno viddaty naležne orhanizatoram) cioho razu jiji bulo po minimumu. Jakby na akciji ne bulo predstavnykiv “Svobody”, zaklykiv jty na Mežyhir’ja i povalyty režym – možna bulo b vvažaty, ščo polityky ne bulo vzahali.   Škoda tiĺky, ščo učasť “svobodivciv” u marši ta mitynhu dala možlyvisť presi hovoryty, ščo vony joho j orhanizuvaly. Ce – nachabna brechnia, tomu ščo akcija bula apolityčna i žodna z partij čy hromadśkych orhanizacij ne hrala tam kliučovoji roli. Aktyvisty prýšly sami, bez partijnoji symvoliky i hasel, tomu dyvno čytaty zaholovky ZMI, movliav, “Svoboda” vyvela liudej”, “Svobodivci” očolyly marš” i t.d…  Žoden z politykiv čy partij ne maje prava vykorystovuvaty u svojich ciliach hromadśký protest. Duže neprýemno, ščo predstavnykiv “Svobody” zobrazyly v jakosti takych sobi povodyriv i mesij – ce dijsno ne tak: ja i bahato soteń liudej prýšly ne do “svobodivciv” i ne na jich zaprošennia. Ce predstavnyky partiji vmilo vykorystaly hromadśku aktyvnisť u svojich ciliach. Ščo ž, ce jich sovisť i jich pozycija»,- dodaje bloher, razom z tym vkazujučy, ščo «do česti “Svobody” potribno skazaty, ščo rešta politykiv i partiji vzahali namahajuťsia ne pomičaty spravy Pavlyčenkiv i volijuť sorom’jazlyvo vidmovčuvatysia».  

«Hlyboko perekonaný, ščo suspiĺstvo ob’jednujuť ne Tymošenko ta Lucenko – vsich nas ob’jednujuť prosti liudy, prosti istoriji i prosta, kryčušča nespravedlyvisť i bida», – dodaje vin.

Žurnalistka Liudmyla Zasieda zhaduje pro vidsutnisť informaciji u ZMI v perši dni pislia Čornobyĺśkoji avariji. Vona pyše, ščo do redakciji hazety, v jakij vona praciuvala, telefonuvaly kýany ta zapytuvaly, čy pravdyvi čutky pro avariju. «Pam’jataju vidpovidi koleh i nikoly ne zabudu, jak sama vidpovidala komuś: «Do čoho cia metušnia, čerez taki nastroji i stvoriujeťsia panika. Jakby ščoś bulo, my b točno znaly pro ce». Sumniviv — ce tak — u redakciji (utočniu: u viddili točno) ne bulo. Adže dity pracivnykiv nikudy ne vyvozylysia…Vže z redakcijnoho vikna, jake dyvyťsia v bik Čornobylia (ščo my zbahnuly potim), sposterihavsia nezvyčajný ruch vertoliotiv v odnomu napriamku — tudy. Tryvohy ž — nijakoji! Lyšeń cikavo: naviščo tak družnio hrupujuťsia? Kvatyrky rozčyneni, nastrij badiorý»,  -pyše vona.

«Vže ditej partijnych verchiv ta inšoji biliakorytnoji publiky bulo blahopolučno vyvezeno za meži Ukrajiny, a my vse šče optymistyčnymy vid povnoho neznannia holosamy vidpovidaly na zapytannia.Potim telefony zamovkly: vsi diznalysia i schopylysia za svojich ditej, začynyly kvatyrky i počaly zdijsniuvaty rytuaĺni mokri prybyrannia vdoma i na roboti. Pam’jataju, ta j usi, chto perežyv, tež pam’jatajuť, bula pidvyščena sonlyvisť, ale po redakcijnomu telefonu holos zvučav odnakovo vpevneno — vse pid kontrolem. Zaraz dumaju: može, j sebe tak zaspokojuvaly. Vdoma, prote, zanadto po-hospodarśkomu, ničoho naspravdi ne znajučy, ščo take radiacija, prodovžuvala praty čolovikovi reči pislia joho povernennia z Čornobylia… Vykynuty reči? Meni i na dumku take ne spalo», – zhaduje žurnalist.

Studentka Olena Zaško pyše pro vypadok u donećkij miśkij biblioteci, svidkom jakoho vona stala.  «Vidviduvač (diduś rokiv 70-ty) namahavsia z’jasuvaty u bibliotekaria, čy je potribna jomu literatura. Miž nymy zahorilasia svarka. Nasamkineć «vykonuvač zavdannia ministerstva» (jak vin sebe nazvav) oburyvsia: «Vы čto – ne russkye, ne ponymaete, čto vam po-russky hovoriat?» Koly jomu vse ž prynesly «vystraždaný» ekzempliar žurnalu, vynykla inša problema: «A эtot «Vestnyk» toĺko na ukrAynskom jazыke? Na russkom netu?». …Ot tak absurdno žyty u Donećku. Sudiačy z tverdžennia, skazanoho na adresu pracivnyka biblioteky, žyvemo my ne v Ukrajini, a na terytoriji «velykoj y nepobedymoj Rossyy». Nedaleko i do toho, ščo Donbas zachoče viddilytysia vid našoji neńky i popovnyť kordony susidnioji deržavy z bilo-synio-červonym praporom»,, – pyše Olena, dodajučy, ščo osobysto ničoho nemaje proty rosijśkoji movy.

«Movne pytannia u našij krajini nahaduje meni pochid do stomatoloha. Vin potriben, ale navažytysia strašno: zubný biĺ to zahostriujeťsia, to vščuchaje. I liudyna nijak ne nabereťsia smilyvosti vyrvaty chvorý zub. U našomu vypadku treba vykorinyty isnujuču problemu. Nechaj vse zalyšyťsia tak, jak bulo raniše. U deržavy, jaka sterpila Emśký ukaz, Valujevśký cyrkuliar deržavna mova maje buty ukrajinśka»,  – dodaje vona, vkazujučy, ščo  u misti  funkcionuje «Ukrajinśký rozmovný klub», Jaký zbyraje do pivsotni vidviduvačiv.

Žurnalist Odyslav Boženko dilyťsia dosvidom  vid vykorystannia systemy elektronnoji čerhy na charkivśkomu vokzali. «JA pidchodžu do odnijeji z 8-my kas i staju četvertym u čerzi. Raptom zhaduju, ščo treba vziaty toj bisový talončyk i vertajuś do avtomatu. Ostanij čemno vydaje meni kvytočok z nomerom 242. JA počisuju spantelyčeno makitru, dyvliačyś na tablo, jake ne malo ne bahato vysvitliuje ostannim nomerom 181-oho pasažyra. JA zdyvovano povertajuś nazad do kasy , v jakij prodovžuju stojaty tretim po čerzi. Dumaju, raptom projde, i kasyr ne podyvyťsia na nomer talonu. Ne projšlo. Pani Oĺha z 7-oji kasy kaže : ” Doždyteś svoej očeredy!”. Ta ja b ne proty tiĺky za mnoju nikoho ne maje v čerzi, a tych 60 liudej jaki viddaliajuť mij 242-ý talončyk i 181-ý ja ne sposterihaju. “Pani, ale za mnoju ne maje ni duši! Ščo vam zavažaje mene obslužyty?”. Na ce pani Oĺha znervovano vidpovidaje: ” Nyčem ne mohu pomoč, u nas technolohyčeský proces! Ždyte svoeho nomera na tablo”. I tut do mene dijšlo, ščo ž na spravdi vidbuvajeťsia.. V kasi i spravdi ne bulo liudśkoji čerhy. Zate virtuaĺna taky isnuvala”, – pyše vin, vidznačajučy, ščo protiahom nastupnych 10 chvylyn do kasy pidijšlo šče z desiatok  pasažyriv, jakym anolohično vidpovily.

 «Doveloś čekaty šče 45 chv, poky “mertvych duš” narešti ne obslužyly. Kvytok ja (o dyvo!) taky otrymav. A po dorozi do domu dumav, ščo može j spravdi cia systema deś v jakychoś kasach Budapeštu čy Prahy dopomahaje prochodyty švydše čerhu, ale napevno ne tut, napevno ne v Ukrajini, napevno ne v Charkovi», – pidsumuvav vin.